INTRO : Em|Em
Em|D|Bm|Em
สิเล่าขานEmตำนานความฮักD
ให้คนฮู้จักBmทั้งฝั่งซ้ายฝั่งขวาEm
เป็นตำนานฮักจนคนซาลือD
ว่าเป็นคนซื่อBmอาจน้ำตาEmนอง
ท้าวศรีตะบองC ฮักนางเขียวBmค่อม
แพงEmปานหน่วยตา
คนผู้ฮ่ายEmจั่งอ้ายคงบ่สDม
พ่อเฒ่าอายคนBmเลยวางแผนกับนางEm
ด้วยความฮักเลยบอกไปทุกอย่างD
บคิดว่านางBmสิเฮ็ดกันได้ Em
ฆ่าอ้ายจั่งCได๋ เจ้าคือเฮ็ดBmได้
โอ้ยEm.. นอ
* ยกให้เขาCเป็นพยาคู่เคียงDกับเจ้า
บ่คือเฮาBmบ่สมกันปานดินEmกับฟ้า
ศรีตะบองCกะเลยเบิ่ดค่าD
เลยGฆ่าอ้ายตายB
ให้มันเป็นCจั่งซี่จนอวDสาน
พระยาได๋มBmาครองบ้าน
อย่าให้มันEmเจริญได้
สิ้นคำสาปCเมื่อมีงูใหญ่D
ลอยน้ำGข้ามโขง
INSTUR : C|Bm|Am|D
C|Bm|AmD|G
C|Bm|AmD|G
ฆ่าอ้ายจั่งCได๋ เจ้าคือเฮ็ดBmได้
โอ้ยEm.. นอ
* ยกให้เขาCเป็นพยาคู่เคียงDกับเจ้า
บ่คือเฮาBmบ่สมกันปานดินEmกับฟ้า
ศรีตะบองCกะเลยเบิ่ดค่าD
เลยGฆ่าอ้ายตายB
ให้มันเป็นCจั่งซี่จนอวDสาน
พระยาได๋มBmาครองบ้าน
อย่าให้มันEmเจริญได้
สิ้นคำสาปCเมื่อมีงูใหญ่D
ลอยน้ำGข้ามโขง
* ยกให้เขาCเป็นพยาคู่เคียงDกับเจ้า
บ่คือเฮาBmบ่สมกันปานดินEmกับฟ้า
ศรีตะบองCกะเลยเบิ่ดค่าD
เลยGฆ่าอ้ายตายB
ให้มันเป็นCจั่งซี่จนอวDสาน
พระยาได๋มBmาครองบ้าน
อย่าให้มันEmเจริญได้
สิ้นคำสาปCเมื่อมีงูใหญ่D
ลอยน้ำGข้ามโขง
อย่าให้พ้อCอีกเด้อ.. หน้ามนD
บ่ว่าชาติGได๋
