INTRO : Dm|E7|Am
โบราณนานนมAmเขาว่าไม้ล้มGพอข้ามไปได้ C
ถึงGว่าเป็นอย่างไรไCม้ไม่อาจฟื้นAmยืนต้น E7
แต่ว่าคนล้มAmไม่งามขอห้ามCอย่าข้ามตัวตนG
เซแล้วอย่าซ้ำเวียนวนC เหยียบย่ำเสียจนDmจมไป E7
อันคำนิพนธ์Amขององค์พระล้นGเกล้าเจ้าท่านว่าC
อันGว่าความเมตตาCนั้นหาบังคับAmได้ไม่ Em
ยอมหลั่งมาเองAmครื้นเครงดั่งฝนGอันชื่นชูใจ Dm
จากฟ้าGและสุราลัยC สู่พื้นผไทผGาหล่นพรมรัวC
* โลกFเราทุกวันG ไม่มีอะไรสำคัญ
ล้วนแต่ความฝันยวนยั่วC
โลกAmเลี้ยงคนชั่วE7 คนดีโลกลืมจนทั่วAm
ก่อร่างสร้างตัวDmกันไป G
** คงมีวันคืนAmเขาต้องพลิกฟื้นGยืนตนขึ้นมาC
อันGโชควาสนาCล้วนหาตราวัดAm.. มิได้ Em
เกิดมาทุกAmคนแม้นจนเจ็บช้ำคงจำในใจ G
คนล้มใช่ล้มตายไป Cคงลุกปลุกใจขึ้GนมายืนตัวC
INSTRU : Am|G|C|G|C|AmEm|Am
Am|Em|G|Dm|C|G|C|C7
( ซ้ำ * , ** )
INSTRU : Am|G|Am