INTRO : Am|G|F|FG ( 2 Times )
กาAmสะลอง ร่วงหล่นGพื้น
วันคืนFเนินนานเปลี่ยวเหงา
ลมหนาวพัดโบกGโบย
โชยAmกลิ่นรักจากใจอ้Gาย
ให้ลอยFลมไปหาน้อง
เพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไออุ่Gน
เฮือนAmแก้วใด บ่งามGเท่าความดี
ที่ตัวFน้องมี ให้อ้ายนั้น มันงามGล้ำ
บ่มีเAmพชรพลอย ไพลินGจินดาคำ
แต่เมื่อFมีธรรมนำน้อง ก็สุGขใจ
ฉันAm.. เชื่อว่าเธอG ยังคงFรักกัน
รักมั่น ไม่เสื่อมGสลาย
ไม่.Am. จากไปไหน G
วนเวียนFคุ้มภัยในยามทุกข์ยามGใจตรม
ฉันAmเชื่อว่าเธอ คนGที่อยู่บนฟ้า
ทุกFกาลเวลา เธอไม่จากGไปไหน
ไม่อAmาจมีสิ่งใด มาGพลัดพรากใจเราสอง
แม้ต้Fองตายจากกัน ก็เพียงตัวGใช่หัวใจ
จุตติจุAmตตัง มรณังและก็จุตติ
แม้รักGกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาFจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างG
โดนลากด้วยพระสงฆ์Am ระทม ตรอมตรม
โศกอารมณ์ใจอาวรณ์G ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออาทรF ให้รักสว่างไสว
เป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่นG
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
รอนAmแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกชาติGภพ
ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ได้พFบ
บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจGากดุ้นฝืนในกองฟอนAm
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากGกัน
ความเศร้าความสุขใดใด จะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลังF
เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไป และอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณานับG ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์
ฉันAm.. เชื่อว่าเธอG ยังคงFรักกัน
รักมั่น ไม่เสื่อมGสลาย
ไม่.Am. จากไปไหน G
วนเวียนFคุ้มภัยในยามทุกข์ยามGใจตรม
ฉันAmเชื่อว่าเธอ คนGที่อยู่บนฟ้า
ทุกFกาลเวลา เธอไม่จากGไปไหน
ไม่อAmาจมีสิ่งใด มาGพลัดพรากใจเราสอง
แม้ต้Fองตายจากกัน ก็เพียงตัวGใช่หัวใจ
INSTRU : Am|G|F|FG ( 2 Times )
จุตติจุAmตตัง มรณังและก็จุตติ
แม้รักGกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาFจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างG
โดนลากด้วยพระสงฆ์Am ระทม ตรอมตรม
โศกอารมณ์ใจอาวรณ์G ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออาทรF ให้รักสว่างไสว
เป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่นG
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
จุตติจุAmตตัง มรณังและก็จุตติ
แม้รักGกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ
แม้เวลาFจะพรากเราจากการ รัก โลภ โกรธ หลง
แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างG
โดนลากด้วยพระสงฆ์Am ระทม ตรอมตรม
โศกอารมณ์ใจอาวรณ์G ฝังจิต คิดหา
ยามเวลาเธออาทรF ให้รักสว่างไสว
เป็นดังแสงไฟดุจทินกร
ให้รักมอบความอบอุ่นG
ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์
รอนAmแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกชาติGภพ
ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ได้พFบ
บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน
เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจGากดุ้นฝืนในกองฟอนAm
ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากGกัน
ความเศร้าความสุขใดใด จะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลังF
เชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉัน
จะรักกันคณานับG ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์Am
