INTRO : Am|Dm|E7|Am ( 2 Times )
แด่ทุกความผิดวัง ในชีวิต
* ในวัAmนที่ใจต้องเจ็บช้ำ ในวัDmนที่ใจต้องพ่ายแพ้
ในวัE7นที่มอง ไม่มี Amแม้มือของใคร
วันAmใดวันนึงที่ปวดร้าว มีคDmราวครั้งใดให้เจ็บใจ
ฝากE7เพลงนี้ไป หวังเพียงAmช่วยใครสักคน
ไม่ได้มีแAmสงใด และชีวิตที่ไร้อ้อมกอด
ทิศทางDmทั้งหมดแปดด้าน มันมีแต่ความมืดบอด
น้ำจริงE7 น้ำจงน้ำใจ ที่ไหลในบึงแห้งขอด
ไม่ทำให้ผมAmนั้นคิดอะไร เดินหน้าด้วยใจ ที่ไม่ถอด
ไม่ได้เห็นAmหรอกฟ้าสดใส ที่ใครๆเขาว่าสวยงาม
ไม่ได้เห็นDmทะลงทะเล ที่ใครเขาบอกกันว่าสีคราม
ไม่ได้เห็นE7หมู่นกฝูงปลา สดชื่นนภาทุกช่วงทุกเย็นยาม
ไม่ได้เห็นAmอะไรมากมาย แต่ชีวิตไม่ตาย หรือหมดหมายความ
ผมAmยังยืนหยัด ยังพร้อมฟัด กับทุกโชคชะตา
ถึงDmจะมองไม่เห็น ก็ไม่ได้จำเป็นเอาความเจ็บช้ำมา
ทำลายE7อนาคตชีวิตทั้งหมดที่เขานั้นให้มา
ยังมีลAmมหายใจ ยังแบกความฝันไม่หวั่นไม่ลดลา
แม้ว่Amานี่คือกฏ ใครเขี่ยให้บทมันยวบยาบ
ไม่คิดDmจะไปค้นคว้า ไม่อยากตามหาไม่อยากทราบ
ชีวิตE7คือวันข้างหน้า ให้จินตนามโนภาพ
ในตาไม่มีแAmสงใด แต่ไฟในใจยังวูบวาบ
เสียงAmจากลมหายใจเDmฝ้าบอก
มีใE7ครที่ยังทุกข์ทนAmหรือทรมาน
สารAmส่งตรงถึงใจแDmห้งผาด
ชะE7ตาไม่อาจเฉือนใครAmถ้าใจไม่ยอม
ถึงเจ็บAmก็ต้องจำแล้วก็นำไปจิ้มให้ใจจด
ถึงร้าวDmก็ต้องปล่อยให้ร้อง หลับตาแล้วท่องไปตามบท
น้ำตาE7ที่จุกข้างใน จงปล่อยให้ไหลออกมาล้างอก
ศรัทธาAmที่มีทั้งหลาย สุดท้ายละลายและมันก็หายหมด
ผลงานAmที่ดีที่สุดที่เรามนุษย์ได้สรรสร้าง
มันเรียกDmว่าความทุกข์ และความสุขที่ใครใช้กล่าวอ้าง
คือสิ่งE7สุดเสมือนมาเตือนให้รู้ว่าวางมันลงบ้าง
ยืดติดAmจนร้าวระบม ทั้งลมหายใจและก็เรือนร่าง
พร้อมAmแล้วจะหยุด หรือยังสนุกกับการได้หลงทาง
นี่แDmละโลก นี่แหละโศก นี่แหละคือความสิ้นหวัง
นี่แE7หละคือที่สุด และนี่คือจุด ที่มันต้องพัง
จะทวยAmเทพหน้าไหน จะมอบกี่ใจมอบกี่พลัง
ไม่ช่วยAmให้ใครประเสริฐ เกินการเกิดอยู่และดับพัง
มันแค่เDmสลดลวงตา ราคาลวงหลอกที่ทำให้บอดบัง
แค่วัE7ตถุนิยมที่หลงชื่นชมจากใครเขาบอกกัน
จะเชื่อAmในความจริงหรือยึดในสิ่งที่มันกระจอกจัง
( ซ้ำ * )
ที่อยู่วAmนเวียนวกวนและยอมอดทนเดินไปทางออก
เปลือกDmที่มันไม่เที่ยง ที่เคยเป็นเยี่ยง
ถึงเวลาต้องเกลี้ยงกลอก
พังE7หมดชีวิต พังลิขิตปกปิดทุกอย่างปลอก
จบAmช่วงเวลาปลอมๆ
หล่อหลอมแล้วเขียนมาเป็นเพลงบอก
